آموزش تخصصی تذهیب

“تذهیب” در لغت به معنای “زراندود” یا “طلاکاری” کردن است و از واژه ی عربی (ذَهَب) به معنای طلا مشتق شده است. هنر تذهیب، عبارت است از طراحی، رنگ آمیزی و طلاکاری انواع طرح ها با نقوش هندسی و گیاهی که برای تزیین حاشیه ی صفحات کتب خطی به منظور هرچه زیباتر کردن آن ها به کار می رود. این کتب عبارتند از: (قرآن، کتب مذهبی، فرهنگی، تاریخی، دیوان اشعار و…). هنر تذهیب، یکی از شاخه های هنر نگارگری ایرانی است و هنرمندی که هنر تذهیب را انجام می دهد «مُذهِب» نامیده می شود.

در کتاب آرایی، هم به صورت مستقل از هنر تذهیب استفاده می شود و هم می توان از آن در کنار نگارگری، گل و مرغ و خوشنویسی استفاده نمود. گاهی نیز هنر تذهیب به صورت حجاری بر روی فلزات و ظروف به شکل قلمزنی، کاشی کاری، منبت و خاتم کاری به کار می رود. در قرون اولیه ی پس از اسلام خود خطاطان، کار تذهیب آثارشان را به عهده داشتند اما به مرور زمان تقسیم کار بین هنرمندان صورت گرفت و ابتدا خطاط، کار خود را انجام می داد یعنی متون کتاب یا قرآن را می نوشت سپس فضایی را برای تذهیب در صفحات خالی می گذاشت تا مُذهبان به آراستن آن بپردازند.